starting again

Oh sige na ako na, ako na ang " Hari ng mga mahilig mag AWOL ".

Tinopak na naman ako at hindi ako nag-resign properly kasi kailangan pang mag-serve ng Isang buwan, leche, nasusuka nako at mamamatay nako pagnagstay pa ako ng isang oras sa ganitong industry.

So anong plano?
Ano na ngayon?

Siyempre eenjoyin ko ang bakasyon ko ng dalawang buwan, tapos maghahanap ng trabaho na iba-na ang liniya dahil hindi ko pa naman na try mag-apply sa isang regular na opis ever since. Malay mo matahimik at suwertehin na ako makahanap ng trabaho na hindi paduduguin ang utak ko. Wala rin akong pakialam maski below minimum, basta hindi dudugo utak ko, ayus na, maski pantawid gutom ayus na.

Wala kabang balak umasenso?

"Meron, kaso yung pag-asenso walang balak sakin."

Alam naba ng parents mo yan?

"Hindi pa, pero mamya sasabihin ko na."

Naku, tiyak tatambling na naman yun'.

"Haha, hindi lang, baka batuhin rin nila ako ng kaldero.
Eh, di sila naman ang mag-trabaho sa callcenter kung gusto nila.
Try nila, once lang."

Bakit naman bigla-biglaan ang pag-alis mo?

Kasi, hindi na halos ako kumakain, bumalik na naman si kaibigang UTI, diko kasi
mapigilang magkape dahil makakatulog ako. 90 calls a day san kapa, kamusta naman ang mga Irate customers. May mga times rin na halos himatayin nako habang nag-ko-calls.
At nadedepress ako ng sobra, kasi, umuuwi nalang ako para matulog, at pag-off ko, natutulog rin lang ako, hang layo kasi.

Hindi ako masaya in short. Mas pipiliin ko pang maging patay gutom kesa maging call center agent. Ayoko na sa tootoo lang.

Ang mga mami-miss ko;

1) Ang mga ****** kong officemates.
2) Bancheto
3) Large french fries sa Mcdo na araw araw akong bumibili.
4) Gulp sa 711, yung Glatorade Bolt blue. Gabi gabi ko ring binibili. feeling ko kasi hindi ako aantukin pag umiinum nito.

Hang saya, para na naman akong nakalaya sa kuwadra ng kabayo.

nowhere

Lately I've been out of focus, although expectations of my trainers from us are high, specially from me who can speak straight english, yes, obviously I am bad in writing. My trainer told me that I have a great neutral accent and that I am very firm and confident in speaking the language. He also told me that I can answer a difficult pageant question with ease. This skill that I have earned thoughout my callcenter life. I never been in the States or any other country that speaks the languange. Some people see the potential in me, but time comes that I always crumble into pieces in front of them, failing their expectetions in short. " Sa una lang ako laging magaling, pagdating ng gitna hangang matapos, mabilis ang pagdeteriorate. Everyday, I feel more confused, more lazy, more empty, more displaced, more stuck. There's really no word to describe it. My Poker face can convince anyone that I am doing fine, that I am just a quiet peson,but really, honestly, as I get older I get this feeling that I am going nowhere.

"A co-trainee of mine noticed that I rarely smile."

"Sa totoo lang maluwag na pustiso ko at takot akong mahulog ito sa pag-ngiti."

Joke.

"Ayoko lang kasing makipag bonding sa kaniya. Amoy paksiw kasi yung' singaw ng katawan niya. I get dizzy when he's near. Yung parang sa Twilight; eksena ng paglayo ni Edward kay Bella.

eat- sleep- work

Here I go again. I am currently on my third week of training. Next week, magflo-floor na kami. Actual calls na. Nararamdaman ko na naman ang sakit kong katam short for katamaran. For sure papatayin nito ang social life ko which is parang wala na nga. Hindi ko alam kung bakit nadedepress ako pag sobrang stressed out. Feeling ko kasi na preso ako at wala ng gagawin kundi mag-biyahe ng pagkalayo-layo, ma-stress ng 9 hours a day, matulog ng kulang at samut-sari pang mga bagay na ayo kong maramdaman. Mas gusto ko nalang tumunganga sa bahay at maging pabigat, kesa ma-stress ng ganito. As usual ginagawa ko lang to para sa pera. Bukas o sa makalawa o sa isang lingo ay baka bigla na naman akong maglaho ng parang bula at mag bakasiyon na naman. Diko talaga mafigure-out kung anong gagawin ko sa buhay ko.

Here I go again.