Friday, August 5, 2011

tone deaf


Bago ang videoke bar ni tita, 3 days lang ang bakasiyon ko sa Bicol kaya naman habang may pagkakataon ay kumakanta ako. Mula sa 40+ inch na flat screen at magandang sound system ay mediyo high tech ang videoke bar na ito para sa location. Akala ng mga tao ay over prized ang mga inumin at pagkain.
Second day. Mula tanghali hangang sumpit ang gabi, hangang magpasukan ang mga customer at hangang sa unang bote ko ng Redhorse ay walang humpay ang pag-iingay ko.
Maraming nakapansin na magaling daw akong kumanta. Napahanga ko ang mga customers. Specially yung Canadian guy at Fiance niyang pinay, napahanga ko rin ang mga tiyuhin ko na hindi na mga masyadong kumanta after marinig ang boses ko. Andiyan narin na may magrequest sa aking makipag duet ng kantang " Spend my lifetime loving you " na hindi ko naman inurungan at pinangunahang kong hindi ko gamay ang tono. In fairness palakpakan ang lahat after the duet. Panalo rin ako sa adlib at pakulot-kulot ng boses, kaya ko pala yung song. I really felt like a star at the moment, specially when it's raining compliments that I think is too much. Kaya naman prinactice ko yung song pag luwas dito sa Manila.

Ten years ago ng naging mahilig ako sa pagkanta. I was 19 back then. Dalawa sa closest na mga tiyahin ko ang professional singers na madalas mag abroad. Ten years ago sinabihan nila ako na walang pag-asa ang boses. Hindi ko ito dinamdam dahil gusto ko lang namang kumanta, hangang naging past time ko na ang videoke at nagpatuloy ang kalbaryo ko sa mga pangungutya ng mga taong nakakarinig sa boses ko... hangang isang araw, nagising nalang ako na marunong na pala akong kumanta, Some years ago ay nanalo narin ako sa office singing competition " Baby One More time " Ang kinanta ko which is "I believe I can fly" dapat na hindi naman available sa song list ng videoke.

I will never pursue na maging professional singer.
Why? Everyonne wants to be a singer.
There's plenty of great singers everywhere you go and I don't have star quality to stand out and compete and besides I don't know how to compose a song, it's really difficult.

Sobrang masaya na ako na marunong akong kumanta at gamay ko na range ng boses ko alam ko narin ang ibig sabihin ng flat at sharp. Alam ko narin paglaruan ang boses ko. Tenor 2 daw ang range ng boses ko. Maski ano pang range ng boses ko ay alam ko kung paano i-maximized ang use nito. Pero mostly puro boyband songs ang kinakanta ko kasi doon pinaka komportable ang boses ko, doon pinaka bagay.

It's funny it took me almost TEN years just to learn how to sing to empress.
I wasn't born with it unlike others. I was born tone deaf. Napatunayan ko lang na kaya palang matutunan ang pagkanta without professional help maski na it took me almost 10 years. Haha! Sa lamat sa mga taong namintas sa boses ko without them hindi ako matututong kumanta, but I really didnt take their criticism that seriously because I enjoy pestering them with my voice, imagine Golum belting out.

...trying so hard has never been this fun.

4 comments:

  1. syet! may pag-asa pa pala ako. so 25 ako ngayon... hahahaha

    ReplyDelete
  2. @ nimmy: Haha naman, lahat naman marunong kumanta, dapat lang matutunan.

    @ sean: Cge, paghandaan ko yan.

    @ ram: Haha : )

    ReplyDelete